PERONISTÓW POWSTANIA

PERONISTÓW POWSTANIA 1956-1957. Po

obaleniu Juana Domingo Perona (1895--1974), dyktatora Argentyny (patrz argen­tyński przewrót 1955), na czele tymczaso wego rządu popieranego przez wojsko stanął najpierw generał Eduardo Lonardi (1896--1956), a potem generał Pedro Pablo Euge­nio Aramburu (1903-1970). Aramburu usu­nął Lonardiego podczas bezkrwawego za­machu stanu 13 listopada 1955 i był zdecy­dowany przeciwstawić się powrotowi do władzy Perona lub jakiegokolwiek z jego stronników. Partia peronistów została wpra­wdzie zdelegalizowana, ale nadal szerzyła się przemoc i działalność podziemna. Prze­bywający na emigracji w Paragwaju Peron zalecał swoim sympatykom, by zamiesz­kami, sabotażem i akcjami terrorystycznymi utrudniali działania rządu. 14 czerwca 1956 peroniści wzniecili powstanie w prowincjach Santa Fe, La Pampa i Buenos Aires. Rząd ogłosił stan wyjątkowy i wysłał wojska w celu przywrócenia porządku. Powstanie stłumiono, ale po obu stronach było wielu zabitych i rannych; aresztowano ponad 2000 cywilów i wojskowych, 38 z nich stracono. Do końca 1956 władze odkryły i zlikwido­wały kilka spisków peronistów. Nowa partia, Peronistowski Związek Ludowy, nawoły­wała, by w wyborach do zgromadzenia narodowego wrzucać puste kartki do urn. Dochodziło do częstych starć między zwo­lennikami i przeciwnikami przywrócenia rządu konstytucyjnego. W wyborach w 1957 większość wyborców wrzuciła czyste kartki, ale ci, którzy głosowali, na ogół opowiadali się za zwolennikami reform; kandydaci ci zajęli około 60% miejsc w zgromadzeniu. Zgromadzenie przywróciło konstytucję z 1853 i w zasadzie do tego ograniczyło swoją działalność. Pracę rządu utrudniały strajki powszechne robotników stojących w opozycji do rządu, w większości zwolen­ników Perona. Nieporozumienia wewnętrz­ne spowodowały straty, spadek produkcji oraz ogólny polityczny i gospodarczy chaos.