PERSKIE BUNTY

PERSKIE BUNTY 521-519 p.n.e. Po objęciu perskiego tronu w czasie PERSKIEJ WOJ­NY DOMOWEJ 522-521 Dariusz I (558?--486) walczył jeszcze przez dwa lata o umoc­nienie władzy, w niektórych prowincjach napotykał pewien opór. Dariusz rozpoczął od pośpiesznego marszu na Medię, gdzie zwyciężył, kazał stracić pretendenta do tro­nu w Medii, a następnie on i jego wodzowie zdławili powstania w Suzjanie, Babilonii i Sagartii. Nawet w samej Persji, a także w Babilonii (w czasie drugiego buntu) Da­riusz musiał się rozprawić z samozwańcami utrzymującymi, że są potomkami Cyrusa lub Kyaksaresa (zm. 585). Musiał również wysłać wojska do Armenii i Partii; według inskrypcji znalezionej we wsi Behistun (Bi-zitun, Iran), do 519, to jest do zdławienia kolejnego (trzeciego) buntu w Suzjanie, Dariusz w dziewiętnastu bitwach pokonał dziewięciu przywódców buntów. Teraz mógł już bez przeszkód wyruszyć przeciw zbun­towanym satrapom, których pokonanie za­jęło mu lata 518 i 517. Dariusz prowadził liczne wyprawy wojenne i zyskał sobie, podobnie jak Cyrus, przydomek Wielki. Patrz także perskie podboje 519-509 p.n.e.