PERUWIAŃSKIE POWSTANIE

PERUWIAŃSKIE  POWSTANIE 1780-1782.

Jose Gabriel Condorcanąui (1742P-1781), który przyjął nazwisko Tupak Amaru po swym wielkim przodku, ostatnim wodzu Inków, stanął na czele powstania Indian z peruwiańskich gór przeciw rządowi hisz­pańskiemu w związku ze stosowanym przy­musem pracy. W listopadzie 1780 około 75 tysięcy źle uzbrojonych Indian, wspieranych początkowo przez Kreolów (tubylcy pocho­dzenia hiszpańskiego), wznieciło powstanie i niebawem opanowało dużą część obecnego południowego Peru, Boliwii i południowej Argentyny. Tupak Amaru, który ogłosił się wyzwolicielem swego ludu, próbował zdobyć Cuzco (Cusco), ale mu się to nie udało. W marcu 1781 władze schwytały go wraz z całą rodziną, sprowadziły do Cuzco i tam straciły (Tupak Amaru musiał najpierw być świadkiem egzekucji żony i dzieci, potem poddano go torturom i ścięto). Powstanie jednak trwało dalej, kierowane przez przy­rodnich braci Tupaka Amaru; do czasu zdławienia powstania w 1782 Indianie dwu­krotnie oblegali La Paź. W tłumieniu po­wstania w całym regionie brało udział 60 tysięcy żołnierzy. Aby uspokoić Indian i nie dopuścić do całkowitego rozstroju gospodar­ki Peru, rząd ogłosił powszechną amnestię.