PIEMONCKIE POWSTANIE

PIEMONCKIE POWSTANIE 1821. Pod Wpły­wem FRANCUSKIEJ REWOLUCJI libe­ralna szlachta oraz karbonariusze (tajne stowarzyszenie opowiadające się za wolno­ścią polityczną) podnieśli w Piemoncie bunt przeciw reakcyjnym rządom króla Sardynii Wiktora Emanuela I (1759-1824), który nie zgodził się na przyjęcie konstytucji (Piemont w północno-zachodnich Włoszech był wówczas częścią Królestwa Sardynii). Powstańcy wspierani przez Karola Alberta (1798-1849) z dynastii sabaudzkiej, wy­znaczonego na następcę tronu, zmusili Wik­tora Emanuela do zrzeczenia się władzy na rzecz brata Karola Feliksa (1765-1831). Powstanie zostało stłumione 10 marca 1821; pod nieobecność Karola Feliksa regentem został Karol Albert, który proklamował hiszpańską konstytucję. Jednak Karol Feliks nie chciał przyjąć konstytucji; 8 kwietnia 1821 połączone austriacko-sardyńskie wojs­ka królewskie pokonały siły Piemontu w bi­twie pod Novarą. Piemont znalazł się znowu pod twardym panowaniem Sardynii. Karol Feliks przeprowadził czystkę w armii, stracił trzech czołowych konspiratorów, a innych uwięził. Karol Albert pojednał się później z Karolem Feliksem, czym zraził do siebie liberałów.