POLSKO-CZESKA WOJNA

POLSKO-CZESKA  WOJNA 1438-1439.

W 1438 król Niemiec Albrecht II (1397--1439), z austriackiego domu Habsburgów, po śmierci teścia, Zygmunta (1368-1437), został królem Czech i Węgier. Stronnictwo opozycyjne zaproponowało tron królewiczo­wi polskiemu Kazimierzowi. Po klęsce zwo-

lenników Kazimierza pod Żeleznicami (1438) Polska zawarła rozejm. Albrecht prowadził w tym czasie uciążliwą wojnę z Turkami; w 1439 zginął na Węgrzech. Król Polski Władysław III (1424-1444) w 1440 został królem Węgier jako Włady­sław I. Walczył on tu ze stronnictwem habsburskim. Jego przywódca, Czech Jan Jiskra z Brandysy (zm. 1470), w 1440 opa­nował Słowację. Po śmierci Władysława w bitwie z Turkami utalentowany wódz węgierski Janos Hunyadi (1387-1456) pró­bował odzyskać Słowację. Jiskra z Brandysy stawił opór Hunyadiemu, zwyciężył go w ki­lku bitwach (najdotkliwiej pobił go pod Lucenec w 1451). W końcu zawarto zawie­szenie broni, na mocy którego w ręku Jiskry z Brandysy pozostała większa część Słowacji. Patrz także czeska wojna domowa 1448--1451; węgiersko-turecka wojna 1441-1444; husyckie wojny.