PONTYJSKA WOJNA CEZARA

PONTYJSKA WOJNA CEZARA 47 p.n.e. Po

śmierci Mitrydatesa VI Wielkiego, króla Pontu (ok. 132-63) (patrz mitrydatesa wojny), Pompejusz Wielki (106-48), wódz rzymski na wschodzie, uznał Farnacesa II (wzmian. 63-47), syna Mitrydatesa, władcą królestwa bosporańskiego (Bosporus Cim-merius, na Krymie). W czasie walk zwolen­ników Pompejusza przeciw Juliuszowi Ce­zarowi (100-44) w wielkiej RZYMSKIEJ WOJNIE DOMOWEJ Farnaces skorzystał z okazji i utworzył na nowo królestwo Pontu oraz powiększył jego terytorium, dokonując podbojów w Azji Mniejszej. Wówczas Cezar, pozostawiwszy spacyfikowany Egipt w rę­kach Kleopatry (69-30), wyruszył z armią na północ, poprzez Syrię do Azji Mniejszej. W maju 47 w bitwie pod Zelą w Poncie przeważające siły Cezara z łatwością poko­nały Farnacesa i jego armię. Cezar wysłał do Rzymu słynną wiadomość: „Veni, vidi, vici' („Przybyłem, zobaczyłem, zwycięży­łem'). Obszar Pontu został podzielony na mniejsze królestwa, a górskie twierdze zbu­rzone.