PRACERIA

PRACERIA 1440. Pięciomiesięczny bunt francuskich książąt i magnatów wybuchł po podobnym powstaniu w Pradze (stąd nazwa) i pozostałej części Czech. STULETNIA WOJNA obniżyła autorytet francuskiego monarchy, a przydała potęgi możnowład-com, którzy niekiedy osiągali całkowitą niezależność. Karol, chcąc wzmocnić swoją władzę, zabronił zaciągania i utrzymywania prywatnych armii (co kładło kres prywat­nym wojnom), na co część magnatów i ksią­żąt, łącznie z synem Karola, delfinem, póź­niejszym królem Ludwikiem XI (1423--1483), oraz dowódcy zaciężnych armii podnieśli bunt w Poitou w lutym 1440. Zwyciężeni tam przez armię królewską, przenieśli się pod wodzą księcia Burbon na terytoria Burbonów i tam ponieśli kolejną porażkę. Walki zakończył pokój z Cusset; uczestnicy buntu i ich przywódcy łącznie z Janem II (zm. 1476), księciem Ałencon, który walczył z Joanną d'Arc (1412-1431) w Orleanie w 1429, zostali potraktowani łagodnie. Rywalizacja między władzą mo­narszą a książętami zakończyła się dopiero w 1477, kiedy wojskom Ludwika udało się złamać potęgę wielkich panów, na których czele stał Karol Śmiały z Burgundii (1433-1477). Patrz także angielsko-fran-cuska wojna 1475; burgundzko-szwajcar­ska wojna 1474-1477; husyckie wojny; dwóch Róż wojny 1455-1485.