ROSYJSKO-SZWEDZKA WOJNA

ROSYJSKO-SZWEDZKA WOJNA 1741- Rosnące w siłę szwedzkie stronnic­two Hattar („kapelusze') było rzecznikiem wojny z Rosją o odzyskanie utraconych przez Szwecję terytoriów. Pod wpływem Francji źle przygotowana do wojny Szwecja rozpoczęła w 1741 działania, dysponując zaledwie 20 tysiącami żołnierzy. Rosja, która właśnie zakończyła ROSYJSKO-TUREC-KĄ WOJNĘ 1736-1739, rozpoczęła ofen­sywę wygrywając 3 września 1741 bitwę pod Wilmanstrand w Finlandii. W Peters­burgu, w wyniku bezkrwawego przewrotu pałacowego, tron objęła Elżbieta Piotrowna (1709-1762). Caryca dążyła do pokoju ze Szwecją, jednakże uznała warunki Szwedów za niemożliwe do przyjęcia. Rosyjskie woj­ska ponownie najechały Finlandię, otoczyły główną armię szwedzką pod Helsingfors (Helsinki). Szwedzi, dysponujący 17 tysią­cami wojska, kapitulowali 4 września 1742. Rokowania zakończyły się traktatem poko­jowym z Abo (7 sierpnia 1743). Rosja za­chowała południową część ziem fińskich po graniczną rzekę Kymmene. W zamian za łagodne warunki pokojowe bezdzietny król Szwecji Fryderyk I (1676-1751) zgodził się, aby dziedzicem korony szwedzkiej był wy­brany przez Elżbietę Adolf Fryderyk (1710-1771), książę Holsztynu. Patrz także austriacka wojna sukcesyjna