RUANDYJSKA WOJNA DOMOWA

RUANDYJSKA WOJNA DOMOWA 1959--1944. Po ŚWIATOWEJ WOJNIE II Ru-

anda, dawna kolonia niemiecka w wschod­niej Afryce, została oddana pod administra­cję Belgii jako terytorium powiernicze Or­ganizacji Narodów Zjednoczonych Ruan-da-Urundi. Kraj ten od dawna był zdomino­wany przez lud Tutsi (inaczej Watussi lub Tusi), choć stanowił on tylko 15% ludności. W listopadzie 1959 uciskany lud Hutu (Bahutu), stanowiący większość ludności kraju, lecz utrzymywany długo w feudalnej zależności, podniósł bunt przeciw rządzą­cym Tutsi, których poparli Tua (Pigmeje). Belgia przyznała Ruandzie samorząd. Hutu spodziewając się, że nie będą uczestniczyć w życiu politycznym Ruandy w takim stop­niu, jaki wynikałby z ich liczebności, pod­nieśli bunt. Wybuchły krwawe walki ple­mienne, w których zwycięską stroną okazali się Hutu. Społeczeństwu pozwolono na wy­bór formy rządów. W 1961 w referendum nadzorowanym przez ONZ ponad 80% ludności głosowało za zniesieniem monarchii. Zdetronizowano mwami (króla) z plemienia Tutsi i ogłoszono Ruandę republiką. W na­stępstwie tych wydarzeń ponad 150 tysięcy Tutsi uciekło z kraju do sąsiednich państw (patrz burundi wojna domowa 1972). W 1963 przebywający na emigracji Tutsi wtargnęli zbrojnie do Ruandy, od roku będącej niepodległym państwem (po uzys­kaniu niepodległości zmieniono pisownię nazwy państwa), w którym rządy sprawowali Hutu. Hutu odrzucili najeźdźców i wyrżnęli w odwecie wielu Tutsi. W 1964 Tutsi zaata­kowali ponownie, równie bezskutecznie.