RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 350-351. Po

śmierci cesarza rzymskiego Konstantyna I Wielkiego cesarstwo rzymskie zostało po­dzielone między jego trzech synów; Kon­stantyn II (317P-340) otrzymał Galię (Fran­cję), Hiszpanię i Brytanię, Konstancjusz (317-361) - Azję Mniejszą, Egipt i Syrię, Konstans (323P-350) - Italię i Ilirię (Pół­wysep Bałkański) i prowincję Afrykę. Wkrótce Konstantyn II zażądał od młodszego brata Konstansa Italii i Afryki, po czym najechał w 340 Italię, został zwyciężony w bitwie pod Akwileją i sam zginął, a Konstans przejął zachodnią część imperium. Nie cie­szył się jednak sympatią wojska, w 350 w wyniku udanego spisku wojskowego zo­stał zamordowany. Armia wybrała na cesa­rza Magnencjusza (zm. 353). Konstancjusz ruszył na zachód, by pomścić Konstansa, a Magnencjusz wyprawił się do Ilirii w 351. Początkowo zajął część Ilirii, ale przegrał bitwę pod Mursą (Osijek, Jugosławia) do czego przyczyniła się ciężka jazda Konstan-cjusza. Obie strony poniosły w tej walce ciężkie straty. Magnencjusz uciekł do pół­nocnej Italii, a Konstancjusz opanował pro­wincje: Afrykę, Hiszpanię i południową Italię. Uciekając przed Konstancjuszem, Magnencjusz udał się do Galii. Aresztowany przez swą gwardię, popełnił samobójstwo. Konstancjusz został tym samym jedynym władcą imperium rzymskiego.