RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 394. Arbogast (zm. 394), z plemienia Franków, osiągnął znaczną pozycję jako wódz w służbie Rzy­mian. Zwyciężał Germanów w Galii oraz na terenach wzdłuż granicy cesarstwa rzym­skiego na Renie (388-389). Zapewne to on zaaranżował zabójstwo Walentyniana II (372-392), cesarza rzymskiego na Zacho­dzie, po czym ogłosił cesarzem swego pogań­skiego protegowanego, Eugeniusza (zm. 394), dawnego nauczyciela retoryki. Teodoz­jusz I Wielki (346P-395), cesarz rzymski na Wschodzie (od 379) i Zachodzie (od 392), nie uznał pogańskiego uzurpatora i wyruszył z wielką armią z Konstantynopola, by po­mścić śmierć Walentyniana. W północno--wschodniej Italii stoczył bitwę z Eugeniu­szem, Arbogastem i ich wojskami nad rzeką Frigidus (Yipacco) w pobliżu Akwilei. W pierwszym dniu walki (5 września 394) Teodozjusz był bliski porażki, ocaliły go zapadające ciemności. Noc spędził na mód

litwie (byi chrześcijaninem), następnego dnia wygrał bitwę, przede wszystkim dzięki dobrej taktyce wodza Teodozjusza, Flawiu-sza Stylichona (359P-408) (patrz stylicho-na wojny z wizygotami 390-408). Eugeniusz poległ, a Arbogast popełnił samobójstwo; bunt pogan stłumiono, imperium zostało zjednoczone. Po śmierci Teodozjusza wschodnią część imperium objął jego syn Arkadiusz (377P-408), zachodnią - młodszy syn, Flawiusz Honoriusz (384-423); obaj nie byli przygotowani do odpierania bar­barzyńców atakujących granice państwa.