RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 193-197. Pre­torianie (cesarska gwardia), zamordowali cesarza rzymskiego Publiusza Helwiusza Pertynaksa (126-193), ponieważ nie podo­bały im się zarządzone przez niego surowe pociągnięcia finansowe. Następnie sprzedali tron cesarski ofiarodawcy najwyższej ceny, niejakiemu Markowi Didiuszowi Julianu-sowi (133-193). Wkrótce cesarzami ogłosili się trzej dowódcy armii popierani przez podległe im legiony: Klodiusz Septymiusz Albinus (zm. 197) z Brytanii, Lucjusz Sep­tymiusz Sewer (146-211) z Pannonii i Pes-ceniusz Niger (zm. 194) z Syrii. Sewera poparły także legiony nadreńskie. Wyruszył on na Rzym, senat rzymski uznał za cesarza Sewera i kazał stracić Didiusza. Sewer roz­wiązał kohorty pretoriańskie. Nowe utwo­rzył ze swych legionistów. Zdobył poparcie rywala, Albinusa, wyznaczając go na swego następcę - cezara. Maszerując na wschód, wojska Sewera odniosły zwycięstwo nad Nigerem w bitwach pod Kyzikos (193), Niceą (193) i Issos (194); Niger został ujęty w czasie ucieczki i zamordowany. Sewer długo oblegał Bizancjum, którego bronili wierni żołnierze Nigera, ostatecznie jednak miasto zdobył i zniszczył (196). Między

Sewerem i Albinusem pojawiły się tarcia; Albinus ogłosił się cesarzem (augustem), ruszył z legionami z Brytanii do Galii, Sewer przerwał swoje działania w Mezo­potamii (patrz rzymian wojna z paktami 195-202) i wrócił na zachód. Albinus poniósł klęskę i zginął pod Lugdunum (Lyon), które później Sewer niemal całkowicie zbu­rzył (197). Sewer podjął następnie działania w Mezopotamii. W czasie panowania Sewe­ra, ku bolesnemu rozczarowaniu senatu, władzę w Rzymie dzierżyli wojskowi.