RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 360-361.

W 350 Persowie najechali rzymską Mezo­potamię. Cesarz rzymski (august) Konstan-

cjusz II (317-361) nakazał wówczas, by z pomocą przyszedł mu jego krewny, cezar Julian (331-363), chrześcijanin, który z po­wodzeniem walczył z Frankami i Alemana-mi w Galii i cieszył się sympatią żołnierzy. Julian gotowy był przyjść z pomocą, ale jego wojska zbuntowały się i nie chciały opuścić Galii. Żołnierze obwołali Juliana augustem, a Julian przyjął tytuł. Dowie­dziawszy się o tym, Konstancjusz postano­wił wrócić na zachód i zgnieść bunt; decyzją tą rozpętał wojnę domową. Julian zdecydo­wany był stawić czoło swemu stryjowi. Obie armie wyruszyły w kierunku Konstantyno­pola z przeciwnych kierunków. Julian po­szedł szybkim marszem przez południowe Niemcy do Pannonii (część Austrii, Węgier i Jugosławii), gdzie bez walki pochwycił pod Sirmium (Sremska Mitrovica) Lucylia-na, legata Konstancjusza i wodza wysłanej przeciw niemu armii. Maszerując dalej na Konstantynopol, dowiedział się, że Kon­stancjusz w drodze zachorował i zmarł w Azji Mniejszej. Julian publicznie wyrzekł się wiary chrześcijańskiej i wrócił do wie­rzeń pogańskich, stąd znany jest jako Julian Apostata. Julian, wyznaczony przez Kon­stancjusza na dziedzica tronu, objął władzę i prowadził dalej wojnę z Persami (patrz RZYMSKO-PERSKA WOJNA 337-363). Patrz także wizygotów najazdy na cesarstwo rzym­skie, wczesne