RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 387-388.

W 375 imperium rzymskim rządziło trzech augustów (cesarzy): Gracjan (359-383) na zachodzie, jego przyrodni brat Walentynian II (373-392) w Italii, Ilirii (Bałkany) i Af­ryce, a ich wuj Walens (328P-378) na Wschodzie. W 378 Walens poległ w bitwie z Wizygotami pod Adrianopolem (Edirne) (patrz rzymian i gotów wojna piąta 377-383); na jego następcę Gracjan wy­znaczył Teodozjusza. Gracjan był raczej miernym cesarzem; jego rządy budziły duże niezadowolenie, zwłaszcza w Brytanii, gdzie wojsko wybrało w 383 na augusta swego wodza Magnusa Klemensa Maksymusa (zm. 388). Gracjan wyruszył z wyprawą karną do Galii, ale tu zamordowali go jego zbun­towani żołnierze. Walentynian i Teodozjusz musieli uznać Maksymusa za augusta, wład­cę Galii, Hiszpanii i Brytanii. W 387 Ma-ksymus najechał Italię, Walentynian zwrócił się wówczas do Teodozjusza po pomoc. Teodozjusz zebrał ogromną armię lądową oraz flotę i wyruszył do Ilirii przeciw Ma-ksymusowi. Zwyciężył tam Maksymusa w dwóch bitwach; w jednej z nich zaskoczył nieprzyjaciela, przeprawiając się odważnie przez rzekę (388). Maksymus wycofał się do Italii, a za nim podążył Teodozjusz, którego flota opanowała Adriatyk. Osaczony w Ak-wilei (w pobliżu Wenecji) Maksymus poddał się Teodozjuszowi, który kazał go stracić i przywrócił do władzy Walentyniana. Jak­kolwiek w IV w. wielokrotnie walczono o władzę, jednakże imperium rzymskie na­dal zachowało swą jedność, sytuacja ta miała ulec zmianie dopiero w następnym stuleciu. Patrz także hunów najazdy na cesarstwo rzymskie; wizygotów najazdy na cesar­stwo rzymskie, późniejsze