RZYMSKA WOJNA DOMOWA

RZYMSKA WOJNA DOMOWA 314-324.

Obaj cesarze - Zachodu, Konstantyn I Wiel­ki (280P-337) i Wschodu, Licyniusz (270?--325) - dążyli do opanowania całego im­perium rzymskiego. Konstantyn pomasze­rował na wschód na czele 20-tysięcznej armii i w 314 stoczył zwycięską bitwę pod Cybale w południowo-wschodniej części Pannonii, po czym ścigał wycofującego się Licyniusza. Po przegranej bitwie pod Mar-dią Licyniusz zgodził się uznać władzę Konstantyna we wszystkich terytoriach eu­ropejskich z wyjątkiem Tracji i Mezji. Kon­stantyn zgodził się zrezygnować ze swoich roszczeń do zwierzchności nad całym cesar­stwem. Napięcia i nieporozumienia powsta­wały także na tle stosunku do chrześcijan. W 324 wojnę wznowiono. Konstantyn zwy­ciężył wojska Licyniusza pod Adrianopolem (Edirne) 3 lipca 324; jego syn Flawiusz Juliusz Kryspus (zm. 326), mając pod ko- mendą 200 okrętów, zwyciężył flotę Licy­niusza, liczącą 350 okrętów w cieśninie Hellespont (Dardanele), także w lipcu 324. Licyniusz uciekł z Bizancjum do Azji Mniejszej, zebrał ogromną armię i stoczył długą i krwawą bitwę pod Chryzopolis (Scutari) we wrześniu 324, w której Kon­stantyn zadał mu druzgocącą klęskę. Licy­niusz znowu zbiegł, potem jednak poddał się. Został stracony za snucie intryg. Patrz także rzymian i gotów wojny.