RZYMSKA WOJNA Z MIASTEM WEJE PIERWSZA

RZYMSKA WOJNA Z MIASTEM WEJE PIER­WSZA 438-426 p.n.e. Do potężnego miasta etruskiego, Weje (Veii), położonego około 20 km na północ od Rzymu, na prawym brzegu Tybru, należała osada, Fideny, po­łożona 17 km na północ od Rzymu na lewym brzegu Tybru, strzegąca przeprawy przez rzekę. Rzymianie usiłowali opanować Fideny i około 438 zaczęli podejmować wyprawy w celu ich zdobycia. W czasie jednej z bitew poległ z ręki rzymskiego wodza król Wejów, Tolumniusz (zm. ok. 430). Weje wzywały inne miasta z Ligi Etruskiej, aby przyszły im z pomocą, jed­nakże żadne tego nie zrobiło. Po długo­trwałym oblężeniu Rzymianie zdobyli Fi­deny w 426 i wcielili je do swojego teryto­rium. Druga rzymska wojna z miastem Weje 405-396 p.n.e. Licząc się z atakiem Rzymu, mieszkańcy Wejów otoczyli miasto silnymi fortyfikacjami (miasto położone było na wzgórzu). Armia rzymska nie zdo­łała zdobyć miasta, potem późniejszy dyk­tator rzymski, Marek Furiusz Kamillus (zm. ok. 365) rozpoczął oblężenie, które rzekomo trwało dziewięć lat; jego żołnierze opano­wali równinę na północ od Wei i podobno wczołgali się w 396 kanałem ściekowym do środka miasta. Miasto zdobyto, zburzono, dokonano rzezi mieszkańców, część sprze­dano w niewolę. Upadek Wejów był syg­nałem końca panowania Etrusków w środ­kowej Italii, obszar ten zaczęli opanowywać Rzymianie. Patrz także etrusko-rzymskie wojny; rzymu spustoszenie przez celtów 390 p.n.e..