RZYMU UPADEK

RZYMU UPADEK 476. Przez dwa dziesięcio­lecia po spustoszeniu Rzymu przez Wan­dalów w 455 (patrz wandalów najazdy na cesarstwo rzymskie 400-533) w Italii duży wpływ na rząd mieli germańscy dowódcy wojskowi na służbie rzymskiej. W 476 na­jemnicy germańscy, stanowiący większość żołnierzy rzymskiej armii zażądali przydzielenia im części ziem wielkich majątków. Odmówił im tego Orestes, wódz naczelny armii rzymskiej, rządzący w imieniu cesarza, a swego małoletniego syna Romulusa Au-gustulusa (zm. po 507?). Najemnicy się zbuntowali i obwołali królem swego wodza Odoakra (434P-493). 23 sierpnia 476 Odo-aker pobił Orestesa (zm. 476); Orestes dostał się do niewoli i został stracony. Odoaker zdobył Rawennę, stolicę zachodniego cesar­stwa rzymskiego, zdetronizował cesarza Ro­mulusa Augustulusa, pozwalając mu osiąść w Kampanii, po czym objął rządy w Italii. Tytułu cesarza nie przybrał, ale nie uważał swego terytorium za część wschodniego cesarstwa rzymskiego. Rok 476 uważany jest za ostateczny upadek wielowiekowego układu politycznego w Europie Zachodniej i początek okresu zwanego wczesnym śred­niowieczem.