SALWADORSKA WOJNA DOMOWA

SALWADORSKA WOJNA DOMOWA 1977- W 1977 do władzy w Salwadorze doszedł konserwatywny rząd cywilno-wojs­kowy; w tym czasie w Salwadorze nasilały się gwałtowne starcia między zwalczającymi się frakcjami lewicowymi i prawicowymi. W kraju szerzyły się porwania, zabójstwa i nieuzasadnione aresztowania. W tych oko­licznościach doszło do puczu wojskowego (15 października 1979), w wyniku którego powstała nowa rządząca junta. Rząd nawo­ływał bezskutecznie zarówno ugrupowania lewicowe, jak i prawicowe do złożenia broni. 24 marca 1980 w stolicy, San Salvador, prawicowy terrorysta zamordował salwador-skiego arcybiskupa Oscara Arnulfo Romero (1918-1980), gorącego obrońcę praw czło­wieka i rzecznika biedoty. W czasie jego pogrzebu rozległy się wybuchy oraz strzały snajperów. Działania te wywołały panikę, w wyniku której zginęło 31 osób, a około 200 zostało rannych. Później tego samego roku (4 grudnia 1980) znaleziono w Sal­wadorze ciała czterech zaginionych amery­kańskich sióstr zakonnych. W odpowiedzi władze Stanów Zjednoczonych zawiesiły tymczasowo pomoc wojskową i ekonomicz­ną dla Salwadoru. Lewicowi partyzanci, wspierani przez Kubę i Nikaraguę, działali głównie na wsiach, napadali na miasta, posterunki policyjne i wojskowe, zby zdobyć

tam broń; opanowali około jednej trzeciej terytorium kraju. Szacuje się, że do 1986 zginęło w walkach około 45 tysięcy osób, przeważnie cywilów. Zabójstwa jezuitów, zakonnic, związkowców, przywódców chłop­skich, ludzi podejrzewanych o komunizm lub o chęć wprowadzenia reform demo­kratycznych przypisuje się prawicowym szwadronom śmierci. W 1990 obie strony konfliktu rozpoczęły w Meksyku negocjacje pokojowe. W listopadzie 1991 opozycja mar­ksistowska proklamowała zakończenie woj­ny przeciwko rządowi. 15 stycznia 1992 podpisano oficjalne porozumienie pokojowe.