SATSUMY BUNT

SATSUMY BUNT 1877. Od XII w. samurajo­wie byli w Japonii społeczną warstwą wojo­wników z prawem dziedziczenia tytułu. Ich skargi na szogunat Tokugawy doprowadziły do upadku szoguna w 1867 (patrz meiji rewolucja 1863-1868) i zjednoczenia kraju pod berłem cesarza. Potężni daimyo sami przekazali swe posiadłości cesarzowi, co było pierwszym krokiem ku obaleniu sys­temu feudalnego. W 1871 samurajowie byli jedynym reliktem feudalizmu. Przyznano im stałą rentę odpowiadającą połowie daw­nego dziedziczonego uposażenia, pozwolono odłożyć miecze (dotychczas mieli obowiązek noszenia dwóch mieczy) i zająć się handlem, rolnictwem lub przemysłem. W 1873 samu­rajom zaproponowano możliwość zamiany rent na jednorazowy ekwiwalent, a od 1876 zamiana rent na ekwiwalent była obowiąz­kowa. W tym samym czasie wydano dekret zakazujący noszenia mieczy; mogli je nosić tylko wojskowi zreformowanej armii. Była to obraza honoru samurajów, dekret ten spowodował liczne bunty. Większość z nich z łatwością uspokojono, ale na południu, w Satsumie, bunt podniosło 40 tysięcy wo­jowników wyszkolonych w posługiwaniu się bronią tradycyjną oraz nowoczesną. Na czele buntu stanął Saigo Takamori (1827--1877), jeden z pierwszych reformatorów. Bunt wybuchł 29 stycznia 1877 i trwał osiem miesięcy. Cesarz wysłał do walki z samurajami 65 tysięcy ludzi; armia ta, sformowana z chłopów i mieszczan, osiąg­nęła w końcu przewagę nad dawną elitą wojskową. Niektórzy historycy twierdzą, że gdyby Saigo nie marnotrawił czasu i ludzi na obleganie zamku Kumamoto, wynik

walki mógłby być inny. Saigo poległ w ostat­niej bitwie pod Kagoshimą (24 września 1877), a jego oddani stronnicy popełnili samobójstwo.