SERBSKO-TURECKA WOJNA

SERBSKO-TURECKA  WOJNA 1876-1878.

Chrześcijańscy mieszkańcy Bośni i Her­cegowiny zbuntowali się w 1875 przeciw muzułmańskim władcom tureckim i zwró­cili się o pomoc do Serbii, autonomicznego wówczas państwa w ramach tureckiego im­perium. Wybujały nacjonalizm serbski oraz obietnice pomocy dla powstańców zgłaszane przez Rosję skłoniły Serbię do wypowiedze­nia Turcji wojny (30 czerwca 1876), dzień później to samo zrobiła Czarnogóra. Wojska Czarnogóry odniosły zwycięstwo pokonując Turków w Hercegowinie; pozostały tam do końca wojny. Serbom powodziło się gorzej, ponieważ obiecana przez Rosję pomoc nie nadeszła. Turcy najechali Serbię i wygrali zaciętą bitwę pod Aleksinac 9 sierpnia 1876, po której Serbia poprosiła wielkie mocar­stwa o mediację. Druga porażka Serbów pod Aleksinac l września 1876 doprowadziła do krótkiego zawieszenia broni, zerwanego przez Serbię trzy tygodnie później. Rosja bezskutecznie domagała się od Turków zaprzestania walki. Turcy opanowali prawie całą Serbię i dopiero wtedy nastąpiło zawie­szenie broni, a po nim oddzielne porozu­mienie pokojowe (1877) między Porta a Ser­bią, zawarte pod auspicjami wielkich mo­carstw. Konflikt między Turcją a Rosją przerodził się w wojnę (patrz rosyjsko--turecka wojna 1877-1878). Niezadowolenie Wielkiej Brytanii z powodu traktatu z San Stefan o, kończącego wojny z 1878, dopro­wadziło do zwołania kongresu berlińskiego; porozumienie uzyskane na kongresie, op­rócz przyznania niepodległości Serbii, Czar­nogórze i Rumunii, oddało Austro-Węgrom Bośnię i Hercegowinę, upokorzyło Rosję jako potęgę morską, a wskutek braku kon­sultacji z krajami bałkańskimi stało się przyczyną przyszłych konfliktów, z których największym była ŚWIATOWA WOJNA I. Patrz także turcji i czarnogóry wojny.