SERTORIUSZA WOJNA

SERTORIUSZA WOJNA 80-72 p.n.e. Wybit­ny wódz rzymski Kwintus Sertoriusz (zm. 72), zwolennik Mariusza, został w 83 na­miestnikiem Luzytanii (Portugalia i zachod­nia Hiszpania). Gdy Lucjusz Korneliusz Sulla (138-72) został dyktatorem rzymskim, a wojska jego legata wyparły z Luzytanii należącego do jego przeciwników Sertoriu-sza, ten ostatni musiał uciekać w 81 do Afryki Północnej (patrz rzymska wojna domowa 84-82 p.n.e.)- Rok później Luzytanie chwycili za broń, zbuntowali się przeciw

Rzymowi i poprosili Sertoriusza, by stanął na czele powstania, na co Sertoriusz wyraził zgodę. W 80 nie powiodła się próba pobicia go przez namiestnika rzymskiego w Luzy-tanii. Armia pod dowództwem Kwintusa Metellusa Piusa (zm. ok. 64), wysłana przez Sullę w celu zdławienia powstania, również nie zdołała go pokonać. Do 77 Sertoriusz opanował większą część obecnej Hiszpanii i Portugalii. W 77 siły Sertoriusza zostały wzmocnione przez Marka Perpennę (zm. 72), który przybył z niedobitkami armii Marka Emiliusza Lepidusa, który zbuntował się przeciw senatowi. Z Rzymu wyruszyła w 77 za Pireneje nowa armia dowodzona przez Pompejusza Wielkiego (106-48), któ­ra miała wesprzeć wojska Metellusa, prze­ważnie jednak obaj wodzowie działali osob­no. Pompejusz został pobity w 76 pod Lauronem, a w 75 pod Sucro (obecnie Aluza). W 75 Metellus odniósł zwycięstwo nad Hurtulejuszem, wodzem Sertoriusza, w pobliżu Segowii. W latach 74-73 Metellus i Pompejusz zdobyli znaczną liczbę twierdz spychając siły Sertoriusza do doliny Ebra. Sertoriusz wprowadził ostrą dyscyplinę i cię­żkie kary za jej naruszanie, czym wywołał niezadowolenie swego wojska. Perpenna zamordował Sertoriusza i objął dowództwo, ale wkrótce został zwyciężony przez Pom­pejusza i stracony.