SIUKSÓW WOJNA

SIUKSÓW WOJNA 1876-1877. W 1876 od­kryto złoto w Black Hills (południowo--zachodnia część Dakoty Południowej); In­dianie uważali tę okolicę za świętą, a rząd Stanów Zjednoczonych przyrzekł respek­tować ich wierzenia. Mimo starań wojsko USA nie zdołało utrzymać białych poszuki­waczy z dala od tego regionu; liczba uzasad­nionych skarg Siuksów na białych wzrosła. Wiele wędrownych grup indiańskich nie chciało się przenieść do przydzielonego im rezerwatu w terminie do l lutego 1876, wyznaczonym przez rząd jako termin osta­teczny; przeciw Indianom wyruszyła eks­pedycja wojskowa. Jedna kolumna wojsk pod komendą generała George'a Crooka (1829-1890) spaliła wioskę wodza Siuksów Szalonego Konia (l849?-1877), ale wkrótce została pokonana przez Indian. Crook na krótko się wycofał, by sprowadzić posiłki, po czym znowu ruszył na północ. W tym czasie druga kolumna pod dowództwem generała Alfreda Howe'a Terry'ego (1827--1890) posuwała się z Dakoty na zachód; w jej skład wchodził 7. Pułk Kawalerii pułkownika George'a Armstronga Custera (1839-1876). Po otrzymaniu wiadomości, że duża grupa Indian znajduje się nad rzeką Rosebud (południowo-wschodnia część Montany), posłano na zwiady kawalerię. Custer zlekceważył rozkaz i udał się za Indianami w pościg na południe od rzeki Little Bighorn. Nie czekając na posiłki i nie wiedząc o liczebnej przewadze Indian (około 2500 Siuksów i Czejenów dowodzo­nych przez Siedzącego Byka [1834-1890], Galia [l840?-1894] i Szalonego Konia), Custer zdecydował się na natychmiastowy atak. Podzielił oddział na trzy grupy, dwie z nich wysłał dalej, w górę strumienia, by otoczyły i zaatakowały Indian, a sam po­prowadził rano 25 lipca 1876 bezpośrednią szarżę dwóch szwadronów, złożonych z 266 żołnierzy. Indianie otoczyli grupę Custera na wzgórzu i zabili wszystkich, w walce zginął także sam Custer (wzgórze nazwano później „Ostatnia pozycja Custera'). Dwie pozostałe grupy nie zdołały przyjść Cus-

terowi z pomocą; Indianie zaatakowali je i zmusili do odwrotu; od zguby uratowało je tylko nadejście Terry'ego i jego wojsk. Terry i Crook prowadzili nadal energiczną kampanię przeciw Indianom, szczególnie przeciw Siuksom. W 1877 pokonano i zmu­szono do poddania się grupę Szalonego Konia, sam wódz został zabity rzekomo w czasie ucieczki. Siedzący Byk, Gali oraz inni wojownicy uszli do Kanady, większość Siuksów została zabita lub ujęta; niedobitki zmuszono do przeniesienia się do rezer­watów. Siedzący Byk i Gali wrócili w 1871, poddali się i uzyskali przebaczenie.