SPRZYMIERZEŃCZA WOJNA

SPRZYMIERZEŃCZA WOJNA 357-355 p.n.e.

Ateny, stojące na czele Ateńskiego Związku Morskiego (symmachia delijska), starały się

powiększyć Związek. Eubea w 357 zbun­towała się przeciw Tebom. Eubea, leżąca na hellesponckich szlakach dostaw zboża, miała dla Aten bardzo duże znaczenie. Ateny więc przyszły jej z pomocą. Miasta eubejskie przystąpiły do Związku Ateńskiego. Ateny oskarżane były o narzucanie swojej woli innym miastom (patrz peloponeska wojna pierwsza 450-455 _P.n.e.). Zacieśniały kontrolę nad innymi sprzymierzonymi miastami--państwami. W 357 Chios podniosło bunt, tak samo Rodos, Bizancjum, a później i inne miasta-państwa, domagając się takich sa­mych praw politycznych, jakie miały Ateny. Ateny obiegły Samos w 356, a flota ateńska popłynęła do Bizancjum, została jednak zwyciężona w tym samym roku w pobliżu Embaty. W 356 Ateny wysłały posiłki dla zbuntowanego satrapy perskiego Artabarosa. W 355 Persja wystosowała ultimatum da Aten domagając się wycofania ich wojsk z Azji. Ateny musiały przyjąć kolejny „pokój królewski' (patrz koryncka wojna 395-387 p.n.e.). Nie mając sił, by prowadzić wojnę, zgodziły się na niepodległość swoich zbun­towanych sojuszników i oddały porty na północy w zamian za prawo do handlu na Morzu Egejskim. Uległość Aten udaremniła możliwość ograniczenia ekspansjonistycz-nych dążeń Macedonii (patrz święta wojna trzecia 355-340 p.n.e.).