SPRZYMIERZEŃCZA WOJNA

SPRZYMIERZEŃCZA WOJNA 91-88 p.n.e.

(wojna sojuszników lub Marsów wojna). W 91 Marek Liwiusz Druzus (zm. 91), trybun ludowy, przedstawił w senacie rzym­skim projekt ustawy rozszerzającej prawo do uzyskania obywatelstwa rzymskiego na wszystkich mieszkańców Italii. Jednak Ma­rek Liwiusz Druzus został zamordowany przed wejściem projektu w życie. Znie­chęcone plemiona z górzystych terenów południowej i środkowej Italii, a przede wszystkim Marsowie, zbuntowały się i zało­żyły niezależny związek zwany Italią. Żoł­nierze ich walczyli często po stronie Rzy­mian i byli równie dobrze wyszkoleni jak żołnierze rzymscy. Rzymianie nie mogli uporać się z buntem, a Socii (sojusznicy) Italii nie byli w stanie pokonać Rzymu, zatem doszło do sytuacji patowej. W 90 konsul rzymski Lucjusz Juliusz Cezar (zm. 87) zaproponował uchwalone później prawo (prawo julłjskie, lex lulia), na mocy którego obywatelstwo rzymskie mieli uzyskać ci sojusznicy Rzymu, którzy nie podnieśli buntu i zachowali wobec Rzymu lojalność (głównie Umbrowie, Etruskowie i Latyno-wie), a także ci, którzy niezwłocznie złożyliby broń. Zdecydowani na walkę powstańcy zwyciężyli w 89 nad jeziorem Fucino wojska rzymskie dowodzone przez Lucjusza Por-cjusza Katona (zm. 89); Kato poległ, ale w 89 Gnejusz Pompejusz Strabon (zm. 87) odniósł pod Askulum decydujące zwycięst­wo, które zakończyło wojnę na północy. W tym samym roku prawo obywatelstwa rozciągnięto na wszystkich, którzy zgłoszą się w ciągu 60 dni, niezależnie od udziału w buncie. Tymczasem Rzymianie pod ko­mendą Lucjusza Korneliusza Sulli (138-78) zwyciężyli na południu, odbierając powstań­com również Pompeje. Do 88 prawie wszys­cy mieszkańcy Italii przyjęli zaproponowane obywatelstwo i zwierzchność Rzymu.