STARA WOJNA ZURYSKA

STARA WOJNA ZURYSKA 1436-1450. Woj­na ta jest przykładem napięć, jakie pojawiły się na przełomie ustępującej epoki feudalnej i nadchodzących czasów nowożytnych. Ce­sarskie (wolne) miasto Zurych uzyskało różne feudalne domeny i miało nadzieję na pozyskanie następnej, gdy po śmierci ostat­niego hrabiego Toggenburga nad Jeziorem Zuryskim hrabstwo to pozostało bez władcy. Konkurentem Zurychu było Schwyz, także miasto cesarskie. Schwyz pierwsze podjęło działania; ustanowiło gminy w Toggenbur-gu i zamknęło drogę do Zurychu. W 1437 zebrani na konferencji przedstawiciele kan­tonu zaakceptowali te działania. Działania Schwyzu odcięły część rynków Zurychu, w związku z czym w 1440 Zurych zwrócił się do konserwatywnego sejmu cesarskiego z prośbą o pomoc. Fryderyk III Habsburg (1415-1443), książę Austrii i król Niemiec, człowiek o ograniczonych horyzontach, zgo­dził się pomóc Zurychowi (1442). W od­powiedzi Schwyz i sprzymierzony z nim Glarus wypowiedziały wojnę Zurychowi i Austrii. Wojska Zurychu wycofały się po śmierci burmistrza miasta. Sejm uchwalił pojednawcze zarządzenie, a Zurych zerwał sojusz z Austrią, która odrzuciła zarządzenie sejmu. Związek Szwajcarski przyszedł z po­mocą Schwyzowi. Liczące 20 tysięcy żoł­nierzy wojska Związku obiegły Zurych. Fryderyk poprosił o pomoc Francję, a król Francji, Karol VII (1403-1461), pragnąc odzyskać Bazyleę, przysłał 40 tysięcy żoł­nierzy. Wojska te zostały pobite w 1444 i wycofały się, po czym zawarto pokój w Ensisheim (Zurych nie podpisał porozu­mienia pokojowego). W nowym traktacie pokojowym z Konstancji (1446) Austria i Zurych oficjalnie zerwały sojusz, Zurych odzyskał część terytoriów, a Schwyz dostał większą część Toggenburga. Znacznie więk­sze znaczenie miało orzeczenie sądu roz­jemczego z 1450, który nakazał Austrii wycofanie się z Argowii - to znaczy ze Szwajcarii - i ustanowił tam władzę Domu Sabaudzkiego.