SYCYLIJSKO-BIZANTYJSKA WOJNA

SYCYLIJSKO-BIZANTYJSKA WOJNA  1185.

Po śmierci cesarza bizantyjskiego Manuela I Komnenosa (1120?-1180), tradycyjnego wroga normańskiej Sycylii, w cesarstwie zaczęła się walka o tron; pokonany przez stryja Andronikosa I Komnenosa (1110?--1185) Aleksy II Komnenos (1168?-1183) utracił władzę. Król Sycylii Wilhelm II (1154-1189) wysłał 80 tysięcy wojska na Bałkany. Jego żołnierze zdobyli Durazzo (Durres, Albania) i Saloniki (Tessaloniki), a potem pomaszerowali na Konstantynopol, stolicę cesarstwa bizantyjskiego. Rozpoczęły się niezwłocznie rozmowy pokojowe, ale Sycylijczycy nadużyli zaufania, prowadząc w czasie ich trwania działania wojenne. Ogromnie tym poirytowani Bizantyjczycy pokonali ogromną armię normańską, która wycofała się na zachód i uległa ponownie pod Salonikami. Po śmierci Wilhelma tron sycylijski poprzez ciotkę Wilhelma przypadł jej mężowi, przyszłemu cesarzowi Świętego Cesarstwa Rzymskiego Henrykowi VI (1165-1197). Henryk zajęty zabezpiecza­niem dziedzictwa na Sycylii i w Italii, nie interesował się Konstantynopolem. Patrz także sycylijskie nieszpory, wojna