SYCYLIJSKO-BIZANTYJSKA WOJNA

SYCYLIJSKO-BIZANTYJSKA WOJNA 1170- Ekspansjonistyczną politykę wład­ców Sycylii kontynuował ostatni normański król Sycylii Wilhelm II (1154-1189). Naj­większym wrogiem Sycylii był nadal cesarz bizantyjski Manuel I Komnenos (1120?-

-1180). Wilhelm odegrał w wojnie 1170--1171 rolę drugorzędną; udział w niej ograni­czył do pomocy Wenecji, która w 1170 została całkowicie wyparta z Morza Egejskiego i zde­cydowanie dążyła do zmiany tej sytuacji. Zawarł również sojusz z Genuą, który miał ochronić jej flotę wojenną przed zagarnięciem przez Bizantyjczyków. Taka polityka była związana ze złożoną przez Manuela propozyc­ją małżeństwa dynastycznego Wilhelma z je­go córką, ale gdy Manuel wycofał propozycję (1172) i przedstawił ją księciu Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Wilhelm pomógł Wenecji kontynuować bezowocne działania pod Ankoną (l 173). Później działania wojen­ne osłabły, a w 1177 ustały zupełnie. Wilhelm jednak nie był zadowolony; zawarł przymie­rze ze Świętym Cesarstwem Rzymskim, pozy­skał dalekiego sojusznika, Anglię, poślubiając córkę króla Henryka II (1133-1189), i przy­gotowywał się do dużej kampanii wojennej (patrz sycylijsko-bizantyjska wojna nss).