SYCYLIJSKO-BIZANYYJSKA WOJNA

SYCYLIJSKO-BIZANYYJSKA WOJNA 1147--1158. Za panowania normańskiego króla Rogera II (1095-1154) Sycylia zdominowała dawne normańskie państwa - Apulię, Kala-brię i Capuę - burząc papieską politykę równowagi sił, utrudniając spełnienie zwią­zanych z Italią ambicji cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego i zagrażając zachod­nim posiadłościom cesarstwa bizantyjskiego. Sycylia prowadziła walki przede wszystkim z Manuelem I Komnenosem (l 120?-1180), cesarzem bizantyjskim. Roger zręcznie po­pierał dogodne dla niego stronnictwa mające udział w papieskiej polityce i pomagał bun­townikom w Świętym Cesarstwie Rzym­skim, nie chcąc dopuścić do sojuszu cesar­stwa bizantyjskiego i Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W latach 1147-1148 najechał Korfu i Neapolis, spustoszył Eubeę i spląd­rował Teby. Sprzyjało mu szczęście; śmierć króla Niemiec Konrada III (1093-1152) pokrzyżowała plany wyprawy cesarstwa bi­zantyjskiego na Sycylię. Zamiast tego pań­stwo papieskie i Święte Cesarstwo Rzymskie zawarły sojusz (1153), a cesarz Fryderyk I Barbarossa (ok. 1125-1190) groził najaz­dem na Sycylię. Inwazję wstrzymała śmierć Rogera; jego politykę prowadził dalej syn, Wilhelm I (zm. 1166). Wilhelm zapropono­wał Manuelowi pokój, a po odmowie zawarł pokój z Wenecją pozbawiając Bizantyjczy-ków floty wojennej. Z pomocą papieża Ma­nuel zaatakował Italię, zdobył Capuę (l 155), ale poniósł druzgocącą klęskę pod Brindisi (1156). Papież musiał zawrzeć separatys­tyczny pokój (1157) i ustanowił Wilhelma władcą Sycylii, Apulii, Capui, Neapolu, Amalfi i Salerno. W tym samym roku wojska Wilhelma spustoszyły wybrzeże gre­ckie, wymuszając na Manuelu pokój (1158), a na papiestwie sojusz przeciw Fryderykowi, który nadal pragnął ziemi i władzy w Italii. Patrz także ligi lombardzkiej wojny

1167-1183; NORMAŃSKO-BIZANTYJSKIE WOJNY.