SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA

SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA 1563--1569. Król Birmy Bajinnaung (1515--1581) nie chciał dopuścić do sojuszu Syja­mu z państwem Szanów w Górnej Birmie (w końcu opanował tereny Szanów i powiększył terytorium Birmy mniej więcej do obecnej wielkości). Za pretekst do najazdu na Syjam posłużyła odmowa króla Syjamu Mahaczak-rabartiego (zm. 1569) przekazania Birmie świętego białego słonia. Bajinnaung ruszył na południe (jego wojska posługiwały się armatami ustawionymi na drewnianych wie­żach), wtargnął na teren Sukhotai (1563) i obiegł stolicę Syjamu, Ajutthaję (1564). Mahaczakrabarti wynegocjował pokój i prze­kazał Birmańczykom jako zakładników przywódców opozycji, wśród nich także wła­snego syna. Syjam utracił część terytoriów. Phitsanulok stało się lennym państwem Bir­my pod władzą Mahy Dhammaradży (zm. 1590). Syjam miał płacić daninę Birmie. W 1566 doszło do najazdu syjamskiego na Phitsanulok, który został odparty za pomocą wojsk birmańskich. Bajinnaung w 1568 wy­słał do Syjamu ogromną armię, która oblega­ła przez dziesięć miesięcy miasto Ajutthaję. Nieugięty opór Syjamczyków został przeła­many 30 sierpnia 1569 na skutek zdrady mnicha, który pomógł Birmańczykom wejść do miasta. Po śmierci Mahaczakrabartiego tron objął jego syn Mahindra, który w tym samym roku zmarł w niewoli. Bajin­naung osadził na tronie syjamskim Mahę Dhammaradżę jako swego wasala. Tysiące Syjamczyków wzięto do niewoli i przesiedlo­no do Birmy. Patrz także birmańsko-lao-TAŃSKA WOJNA 1564-1565.