SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA

SYJAMSKO-BIRMAŃSKA WOJNA 1764- Król Birmy Hsinbjuszin (zm. 1776) z dynastii Konbaung powiększał królestwo kosztem sąsiednich krajów (patrz birmań-

SKO-MANIPURSKA WOJNA 1764). W 1764 jegO wojska pomaszerowały na wschód, na Syjam, zdobywając Cziang Maj. Zwycięskie wojska ruszyły potem na południe do stolicy Syjamu, Ajutthaji, obiegły ją i zdobyły w kwietniu 1767, głównie dzięki zasługom doskonałego wodza birmańskiego Mahy Nawrahy, który zmarł tuż przed wkroczeniem wojsk birmań­skich do syjamskiej stolicy. Miasto zostało spustoszone, wiele bezcennych dzieł sztuki zniszczono lub wywieziono; później stolica została przeniesiona najpierw do Thon Buri, a potem do Bangkoku. Tysiące jeńców zabra­no jako niewolników do Birmy. Syjamski wódz Phya Tak (Phraya Taksin) (1734--1783), pokonany pod Ajutthają, zbiegł, a następnie zebrał nową armię, która w 1768 wyruszyła do stolicy i wywalczyła zwycięstwo. Taksin zasiadł na syjamskim tronie (1767), pokonał w 1769 dwóch rywali do syjamskiej korony i ponownie zjednoczył kraj. Patrz także BlRMAŃSKO-CHIŃSKA WOJNA 1765-1769; syjamsko-wietnamska wojna