SYJAMSKO-KAMBODiAŃSKA WOJNA

SYJAMSKO-KAMBODiAŃSKA WOJNA 1714--1717. W wyniku wojny domowej o sukce­sję (1714) nowy kambodżański król, Prea Srej Thomea, został obalony przez wuja, poprzedniego króla Keo Fa (zm. ok. 1720), który odzyskał tron z pomocą wojsk wiet­namskich i laotańskich. Wypędzony król pośpiesznie uciekł do Syjamu i poprosił o pomoc króla Bhumindaradżę, zwanego też Phra Czao Thai Są (1681-1733), dążą­cego do ograniczenia rosnących wpływów Wietnamu w Kambodży. W 1715 i 1716 próby przywrócenia tronu Prei Srej Thomei nie powiodły się. W 1717 Bhumindaradża wysłał do Kambodży dwie duże ekspedycje; jedna udała się przez Siem Reap na północ, druga, wspomagana przez flotę, szła wzdłuż wybrzeży Zatoki Syjamskiej. W bitwie pod Banteay Meas, na południu, połączone siły

kambodżańskie i wietnamskie pokonały sy­jamskie wojska, ponieważ zaatakowana flota syjamska wpadła w panikę, wypłynęła na pełne morze, gdzie rozbiła ją burza. Nato­miast na północy wojska syjamskie zyskały przewagę i posuwały się w kierunku stolicy Kambodży Udongu (na północ od Phnom Penh). W zamian za kapitulację i uległość wobec Syjamu pozwolono królowi Keo Fa zatrzymać tron. Sprawa Prei Srej Thomei upadła.