SYJAMSKO-WIETNAMSKA WOJNA

SYJAMSKO-WIETNAMSKA WOJNA 1841--1845. Podjęta przez Syjam bezskuteczna próba odzyskania zwierzchności nad Kambo­dżą (patrz syjamsko-kambodżańska wojna 1831-1834), którą wówczas władała królowa wprowadzona na tron przez Wietnam, spra­wiła, że kraj ten jeszcze mocniej odczuł wietnamskie jarzmo. W 1841 ucisk Wietna­mu wywołał powstanie, które objęło całą Kambodżę; powstańcy zabili wielu wietnam­skich panów, a następnie zwrócili się do Syjamu o pomoc i poprosili kambodżańskie-go księcia Ang Duonga przebywającego w Bangkoku na wygnaniu, by wrócił i został królem. Król Syjamu Rama III (zm. 1851) wysłał wojsko, które osadziło na kambodżań-skim tronie Ang Duonga (1841). Wietnam, mający w Kambodży ponad 50 garnizonów, prowadził na wsiach zaciekłą, czteroletnią walkę przeciw powstańcom oraz przeciw wojskom syjamskim; na ogół ponosił poraż­ki, ale nie chciał wycofać się z Kambodży. Wreszcie w 1845 obie strony przystały na kompromis; zgodnie z porozumieniem Kam­bodża znalazła się pod wspólnym nadzorem Syjamu i Wietnamu, ale Syjam miał mocniej­szą pozycję. W 1848 Ang Duong został formalnie koronowany na króla Kambodży.