SYRYJSKO-RZYMSKA WOJNA

SYRYJSKO-RZYMSKA WOJNA 192-189 p.n.e. Po klęsce Macedonii pod Kynos-kefalaj w 197 (patrz macedońska wojna druga 200-190 p.n.e.) Związek Etolski (środ­kowa Grecja) chciał uzyskać dominującą pozycję w Grecji, którą poprzednio zajmo­wała Macedonia. W 192 Etolczycy zaatako­wali sprzymierzeńców Rzymu w Grecji i po­prosili króla Syrii Antiocha III Wielkiego (242-187) o pomoc. Antioch zgodził się chętnie i przeprawił przez Morze Egejskie około 10 tysięcy żołnierzy. Rzymianie zwy­ciężyli armię syryjską pod Termopilami (191), zmusili króla do odwrotu do Azji.

Zwyciężeni Etołowie zostali zmuszeni do zawarcia pokoju, na jego podstawie stali się państwem podległym Rzymowi. Połączone siły morskie Rzymian, Rodosu i Pergamonu (Bergama) odniosły dwukrotnie zwycięstwo nad flotą Antiocha. Rzymianie pod nomi­nalnym dowództwem Lucjusza Korneliusza Scypiona (wzmian. II w.), a rzeczywistym jego brata Publiusza Korneliusza Scypiona Afrykańskiego (237-183) najechali Azję Mniejszą. Armie przeciwników w grudniu 190 stoczyły bitwę pod Magnezją w pobliżu Smyrny. Ciężka jazda prawego skrzydła pod dowództwem Antiocha III rozbiła lekko-zbrojnych i legiony lewego skrzydła rzym­skiego, jednakże zapędziła się zbyt daleko w pościgu. Tymczasem prawe skrzydło Rzy­mian (kawaleria i lekko zbrojni) rozbiło lewe skrzydło syryjskie o takimże składzie, po czym uderzyło z boku na falangę, atako­waną od czoła przez legiony, i rozbiło ją. Była to katastrofalna klęska Syrii, która straciła część terytoriów, oddała okręty wo­jenne (z wyjątkiem dziesięciu) oraz słonie bojowe i musiała zapłacić ogromną kon­trybucję.