SZAHDŹAHANA BUNT

SZAHDŹAHANA BUNT 1622-1626. W 1622 szach Persji Abbas I Wielki (1557-1628?) podjął powtórną i udaną tym razem próbę odebrania Mogołom Kandaharu (pierwsza próba w 1605 nie powiodła się). Cesarz mogolski Dżahangir rozkazał synowi, księ­ciu Churramowi (1569-1627), znanemu jako Szahdźahan, by poprowadził armię z Deka-nu do Afganistanu i podjął walkę z Abbasem (patrz mogołów wojna z persją 1622-1623). Wiedząc, że cesarzowa Nur Dżahan (zm. 1645) intryguje przeciw niemu (patrz szah­dźahana podboje 1613-1621) i chcąc być blisko Delhi, ośrodka władzy, w którym mógłby opanować tron w razie śmierci chorego ojca, Churram nie podjął działań. Wysłał pismo, w którym wyjaśnił, że należy przeczekać porę deszczową. Nur Dżahan potraktowała to jako początek buntu, prze­konała o tym cesarza i przyczyniła się do tego, że Churram został potępiony przez ojca. W 1623 Churram wprawdzie wyruszył, ale w kierunku Agry, a nie Kandaharu. Jego wojska bezskutecznie usiłowały zdobyć dawną siedzibę dworu, miasto Fatehpur Sikri i wycofały się do Dekanu. Wojska cesarskie pod wodzą Mahabata-chana (zm. 1634), który sam zbuntował się przeciw cesarzowej w 1627, udały się w pościg za Churramem, wyparły go do Bengalu, a po­tem przyszły za nim z powrotem do Dekanu. Churram zyskał wprawdzie kilku stronni­ków, ale nie terytoria. Wyczerpany i poko­nany w latach 1625-1626, poddał się cał­kowicie żądaniom ojca, zyskał przebaczenie i stanowisko zarządcy Balaghatu w Dekanie. Patrz także mahabata-chana bunt 1026-1627.