SZAHDŹAHANA PODBOJE

SZAHDŹAHANA  PODBOJE 1613-1621.

Przez wiele lat głównym wodzem cesarza Indii z dynastii Mogołów, Dżahangira (1569-1627) był jego syn, książę Churram (1592-1666), który później obwołał się ce­sarzem Szahdźahanem. Od wstąpienia na tron w 1605 Dżahangir nie brał osobiście udziału w wojnach; lubił przyjemne i próż-niacze życie, stopniowo coraz bardziej od­dawał się dwóm rujnującym nałogom - piciu alkoholu i zażywaniu opium, pozostawał także pod silnym wpływem perskiej żony, Nur Dżahan (zm. 1645), i jej rodziny, która w tym czasie sprawowała rzeczywistą władzę w cesarstwie. Za panowania Dżahangira do 1612 terytorium kraju nie powiększyło się, natomiast Churram poszerzył zasięg wpły­wów imperium. W 1613 podjął wyprawę na Mewar, którego nawet Akbar (1542-1605) nie zdołał podbić (patrz mogołów podbój radżastanu 1561-1595). Dzięki silnej armii i wybitnej osobowości doprowadził do po­rozumienia, zgodnie z którym rana (książę hinduski) Mewaru płacił daninę imperium Mogołów, utrzymywał z nimi przyjazne stosunki i zamiast oddać ziemie, oddał syna na dwór cesarski. Armia mogolska zwycię­żyła w 1620 sąsiadującą z Mewarem Kangrę, która zgodziła się płacić daninę. W latach 1616-1617 Churram prowadził wojnę w Ahamadnagarze (Dekan), w 1616 zdobył

miasta Ahmadnagar i Balaghat, ale w Ah-madnagarze nadal działała w partyzantka. W 1616 ojciec Churramowi nadał tytuł Szahdźachana. Po 1617 Nur Dżahan zaczęła występować przeciw księciu Churramowi, ponieważ zdała sobie sprawę, że jego potęga i osobowość nie pozwolą na kierowanie nim po wstąpieniu na tron. Zaczęła faworyzować zięcia i wywierała tak wielki wpływ na Dżahangira, że Churram - by te wpływy ograniczyć - wszczął bunt przeciw ojcu (patrz SZAHDŹAHANA BUNT 1622-1626). Patrz także mogołów wojna domowa ićot.