TEBAŃSKO-SPARTAŃSKA WOJNA

TEBAŃSKO-SPARTAŃSKA WOJNA 379-371 p.n.e. Teoretycznie na mocy pokoju króle­wskiego z 386 (patrz koryncka wojna 395--387 p.n.e.) greckie miasta-państwa miały auto­nomię, tyrańskie zwierzchnictwo sprawo­wała Sparta, zawsze gotowa, by przypodobać się Persji. Głównym przeciwnikiem Sparty były Teby, które Sparta rozmyślnie prowo­kowała, przyznając autonomię innym mias­tom beockim, zajmując w 382 Kadmeę, tebańską cytadelę, wywołując bunty, a po­tem je tłumiąc oraz zajmując w 379 Olint w celu zablokowania pomocy Aten i Chalkis dla Teb. Tebańczycy odzyskali Kadmeę w 379, pokonali idące na odsiecz dwie armie Sparty i zawarli w 378 obronne przymierze z Atenami. Od tej chwili zaczął się szybki upadek potęgi Sparty; powstał drugi Zwią­zek Ateński oparty na zasadach niezawisło­ści członków. Sparta przeprowadziła najazdy na Beocję w 377 i 376. W 371 pod naciskiem Persji doszło do zawarcia ogólnogreckiego traktatu pokojowego, nie uznającego ist­nienia Związku Beockiego (Związek Beocki nie zaakceptował tego traktatu). Sparta wszczęła wojnę, chcąc zmusić Związek Beo­cki do uznania traktatu, poniosła jednak klęskę w bitwie pod Leuktrami (371). Po­wstania doprowadziły do rozpadu utworzo­nego przez Spartę Związku Peloponeskiego, doszło do utworzenia Związku Arkadyj­skiego. Teby stały się dominującym w Grecji miastem-państwem.