TURECKO-PERSKĄ WOJNA

TURECKO-PERSKĄ WOJNA 1730-1736. Nadir-chan (późniejszy Nadir Szach), formal­nie wódz szacha Tahmaspa II, sprawował rzeczywistą władzę w Persji. Nadir w 1730 podjął walkę z tureckimi okupantami (patrz perska wojna domowa 1725-1730). Pobił Turków pod Hamadanem i odzyskał Ha­madan, Kermanszad i południowy Azerbej­dżan. Następnie podjął walkę z Afgańczy-kami. Korzystając z tego Tahmasp II wyru­szył przeciw Turkom, ale został pobity (1731). W 1732 zawarł pokój z Turcją, odstąpił jej Zakaukazie i część Kerman-szachu. (patrz persko-afgańska wojna 1726-1738). Nadir-chan złożył z tronu Tah­maspa II, na jego miejsce został szachem został jego roczny syn, Abbas III. Nadir nie uznał pokoju z Turcją. Wtargnął do Iraku, obiegł Bagdad (1733). Turcy odnieśli zwy­cięstwo nad Karkukiem. Persowie zwinęli oblężenie Bagdadu. Klęska Turków pod Leilanem w pobliżu Karkuku powstrzymała ich. W latach 1734-1735 Nadir zdobył północny Azerbejdżan, wschodnią Gruzję i północną Armenię. W 1736 Nadir został szachem Persji. Traktat konstantynopolski z 1736 przywrócił zachodnie granice Persji do stanu sprzed panowania sułtana Sulej-mana II Wspaniałego (1496-1566) i kończąc tę wojnę, pozwolił Nadir Szachowi, pierw­szemu i jedynemu afszarskiemu szachowi, na kontynuację walki z Afganami.