ŻÓŁTYCH TURBANÓW POWSTANIE

ŻÓŁTYCH TURBANÓW POWSTANIE 184-ok. 204. W II w. we wschodniej części Chin wielu wyznawców mistycznego taoizmu, którego założycielem był Lao-Tzu Laozi (ok. 604-531 p.n.e.), wierzyło w możliwość uzdrowienia za pomocą magii i wiary. Na czele jednej z sekt taoistycznych, Tai Ping Tao, stał Czang Czo (zm. 184) oraz jego dwaj bracia. Wyznawcy tej sekty nosili żółte nakrycia głowy wyrażające ich więź z „zie­mią' (filozofia chińska zakładała, że świat zmienia się pod wpływem pięciu podstawo­wych sił: wody, ognia, metalu, drewna i ziemi). W 184 wylała Rzeka Żółta (Huang--Ho) i chłopi musieli opuścić swoje gos­podarstwa. Powszechne niezadowolenie po­głębiły ponadto epidemie. W tej sytuacji hasła sekty Żółtych Turbanów przynosiły pociechę i pokój religijny. Czang Czo stanął na czele otwartego buntu przeciw dynastii Hań, kojarzonej z siłą czerwonego „ognia' i zachłannymi eunuchami, sprawcami śmie­rci wielu uczonych, którzy występowali przeciw władzy eunuchów. Czang Czo zgi­nął, jednak powstanie rozprzestrzeniało się i ogarnęło wschodnie wybrzeże oraz pół­nocną i zachodnią część Chin. W 188 w zbrojnym powstaniu brało udział rzekomo 400 tysięcy ludzi, którzy zwyciężyli wielką i lepiej od nich uzbrojoną armię cesarską. Powstanie Żółtych Turbanów zostało w końcu okrutnie zdławione, ale osłabiło dynastię Hań i przyśpieszyło jej upadek (221). Patrz także pięć miar ryżu 190-215.