WAIRAU MASAKRA

WAIRAU MASAKRA 1843. Po rozpoczęciu w 1840 osadnictwa w Nowej Zelandii Wil-liam Hobson (zm. 1842), zastępca guber­natora kolonii Nowa Zelandia i konsul dla obszarów podległych wodzom Maorysów, chciał uniknąć gwałtów, których dopusz­czała się Brytyjska Kompania Wschodnio-indyjska. W 1840 zawarł przezornie w Wai-tangi układ z Maorysami, w którym wodzo­wie maoryscy zrzekali się suwerenności w zamian za brytyjską ochronę; wodzom zagwarantowano ziemię na własność, którą zgodzili się odsprzedać jedynie koronie brytyjskiej. Ważnym warunkiem umowy było prawo weta w odniesieniu do każdej propozycji sprzedaży. Jednakże Kompania Nowozelandzka miała mniej moralnych skrupułów i zaczęła zawierać z podrźędniej-szymi wodzami porozumienia kupna oraz bezprawnie nabywać inne obszary ziemi. Zaniepokojeni Maorysi zaczęli stawiać opór. Doprowadziło to do masakry Wairau 17 czerwca 1843. Pięćdziesięciu Europejczyków zatrudnionych w Kompanii zawiadomiło władze, że wodzowie maoryscy nie pozwalają na pomiary „zakupionych' obszarów, i do­magało się zaaresztowania wodzów. W trak­cie spotkania, w którym brało udział dzie­więćdziesięciu Maorysów i dwóch wodzów (którzy nie pozwolili się aresztować), Euro­pejczycy zgodzili się na prośbę wodzów, by sprawę zbadał rząd; nagle padły strzały, zginęła jedna z żon wodza i dzwudziestu dwóch Europejczyków. Atmosfera wrogości, jaka powstała po tym incydencie, przyczy­niła się do wybuchu wojny (patrz maory­sów WOJNA 1844-1847).