WENECKO-BIZANTYJSKA WOJNA

WENECKO-BIZANTYJSKA WOJNA 1170- Bizantyjczycy z niechęcią odnosili się do obecności weneckich kupców, któ­rych liczba stale wzrastała, oraz do przywi­lejów nadanych im po pierwszych dwóch KRUCJATACH. Genua i Piza oraz inni handlowi rywale Wenecji przynaglali bizan­tyjskiego cesarza Manuela I Komnenosa (1120-1180) do działania; w 1171, w ciągu jednego dnia, aresztowano w cesarstwie bizantyjskim wszystkich Wenecjan, a ich dobra na pewien czas skonfiskowano. Cesarz zajął placówki weneckie nad Morzem Egej­skim; posiadłości Wenecji nad Morzem Adriatyckim przejęli Węgrzy (patrz węgier-sko-wenecka wojna im). Doża wenecki wypuścił pierwsze rządowe obligacje, które miały sfinansować wyprawę dla odzyskania miast Żary (Zadar) i Raguzy (Dubrownik) na wybrzeżu dalmatyńskim oraz portu Neg-ropont (Chalkis) nad Morzem Egejskim. Z pomocą Normanów Wenecjanie zdobyli Raguzę i spustoszyli zajmowane przez Bi­zancjum wypy Chios i Lesbos na Morzu Egejskim (1171). W 1173, po utracie An-kony, do Wenecji przywleczono straszliwą zarazę; w powstałym chaosie zamordowano dożę. Zreorganizowano wenecki rząd i po­wołano zespół rozstrzygający (poprzednik Wielkiej Rady). W 1177 ucichły wszystkie walki i rozpoczęły się przewlekłe negocjacje

trwające do 1183, wtedy to Andronik I Ko-mnenos (1118-1185), cesarz bizantyjski, ponownie nawiązał stosunki handlowe i po­lityczne z Wenecją, której obiecał odszko­dowanie za poniesione straty.