WENECKO-MEDIOLAŃSKA WOJNA

WENECKO-MEDIOLAŃSKA WOJNA  1426.

Filippo Maria Yisconti (1402-1447), książę

Mediolanu, miał nadzieję na odzyskanie Werony i Yicenzy, utraconych po śmierci ojca, oraz na opanowanie całej północnej Italii. W 1426 Wenecja, kierując się korzyś­ciami handlowymi i obawą przed ambicjami Yiscontiego, zawarła sojusz z Florencją prze­ciw Mediolanowi. Do przymierza przyłą­czyły się niebawem Siena, Ferrara, Sabaudia i Mantua i wspólnie sformowały dużą armię pod dowództwem Francesca Carmagnoli (1390-1432). Po wkroczeniu wojsk Carmag­noli do Brescii wybuchło przygotowywane wcześniej powstanie, które pomogło w ob­lężeniu. Mediolański obrońca Francesco Sforza (1401-1466) poddał się, ale obie strony otrzymały posiłki, co przedłużyło walkę o osiem miesięcy, do listopada 1426, to jest do upadku ostatnich umocnienień mediolańskiego miasta; do zwycięstwa Car­magnoli przyczyniła się nowa broń, armaty. Dzięki interwencji papieża Marcina V (1368-1431) 30 grudnia 1426 podpisano w Wenecji traktat pokojowy. Wenecja do­stała Brescię i okolice, Florencja odzyskała utracone terytorium, Sabaudia władała ob­szarem pozyskanym od Mediolanu, a Me­diolanowi zakazano ingerowania w stosunki między dowolnym państwem i Rzymem.