WĘGIERSKI BUNT POGAN

WĘGIERSKI BUNT POGAN 1046. Śmierć króla Stefana I, później świętego Stefana (1038), nie pozwoliła na zakończenie napo­tykającej znaczny opór chrystianizacji kró­lestwa; nawet nie wszyscy członkowie rzą­dzącej dynastii Arpadów przyjęli nową wiarę (Stefan wypędził swych opornych krewnia­ków i wyznaczył na swego następcę dalekie­go kuzyna, Piotra Orseola [1011-1051], syna doży Wenecji). Wybuchł przeciw niemu bunt stronnictwa „panów węgierskich' (1041) i Piotr musiał opuścić Węgry. Schro­nił się u cesarza Świętego Cesarstwa Rzym­skiego Henryka III (1017-1056). W 1044 dzięki wojskom cesarza Piotr odzyskał tron. Węgry stały się lennem cesarskim. Wielu poddanych nienawidziło Piotra jako cudzo­ziemca i wasala Henryka. Niechęć budzili

również jego zagraniczni doradcy. Gardzili nim nawet przedstawiciele Kościoła. W 1046 wybuchł bunt dołów społecznych, szczególnie pasterzy pod wodzą Vaty skie­rowany przeciw Kościołowi katolickiemu i wyższym warstwom. Piotr uciekł do Nie­miec. Powstanie stłumili dwaj wygnani członkowie dynastii Arpadów, Andrzej, przybyły z posiłkami ruskimi, i Bela, przy­były z posiłkami polskimi. Andrzej I (zm. 1060), został królem węgierskim (1047), a Bela księciem, władcą dzielnicy. Odparli oni najazdy cesarza w latach 1051-1052.