WIETNAMSKO-CHIŃSKA WOJNA

WIETNAMSKO-CHIŃSKA WOJNA 1405--1407. Gdy Ho Qui Ly (zm. 1407?) został władcą Dai Yietu, czyli Annamu (północna część Wietnamu), pozbawiona tronu rodzina królewska Tran oraz prowadząca wojnę z Dai Yietem Czampa odwołały się o pomoc do cesarza Chin Yonglo (1359-1424) z dy­nastii Ming (patrz wietnamska wojna do­mowa 1400-1407). Chińska flota dowodzona przez cesarskiego eunucha, muzułmanina Zhen Hę (1371-1433), najechała w latach 1405-1407 południowe wybrzeże Dai Yietu i oswobodziła Czampę (środkowy Wietnam) spod wietnamskiego panowania. W 1406 dwie duże armie chińskie liczące około 200 tysięcy żołnierzy najechały Dai Yiet; Ho Qui Ly śmiało ruszył z wojskami wzdłuż Rzeki Czerwonej, jednakże spiskowcy dążą­cy do przywrócenia dynastii Tran obniżyli morale jego żołnierzy. Wietnamskie wojska zostały z łatwością pokonane; uzurpator i jego syn Ho Hań Thuong (zm. 1407?) dostali się do niewoli i zostali wywiezieni do Chin. Yonglo nie przywrócił tronu kró­lewskiej rodzinie, lecz wcielił Annam (An-nam znaczy „uspokojone południe') do cesarskich Chin - po upływie 500 lat Chiny znowu uzyskały zwierzchnictwo nad tym obszarem (patrz chińsko-annamska wojna 907-939). Zarządzał nim chiński gubernator generalny, a chińscy urzędnicy zreorgani­zowali administrację kraju.