WIKINGÓW NAJAZDY

WIKINGÓW NAJAZDY ek. 800-ok. 1016.

Ponad dwa wieki grabieżcze najazdy wstrzą­sały życiem Europy, zwłaszcza na obszarach przybrzeżnych i nad żeglownymi rzekami. Flotylle okrętów pojawiały się wszędzie - od Wysp Szetlandzkich po Pizę (Włochy); na brzeg wyskakiwało kilkuset wojowników duńskich lub szwedzkich uzbrojonych w topory i miecze. Najeźdźcy opanowali kościoły i klasztory oraz otaczające je wsie; łupili, burzyli i mordowali, po czym uciekali, nim nadeszła pomoc. Ataki były zaciekłe, szyb­kie i częste; bogate klasztory, jak np. na łonie, miały tylko kilka lat na odbudowę między kolejnymi napadami. Gdy wikin­gowie przekonali się, jakie korzyści daje zimowanie u ujść wielkich rzek, jak Tamiza czy Sekwana, nawet duże miasta nie były bezpieczne: Paryż, Akwizgran, Sewilla, Ko­lonia i wiele innych były oblegane i pusto­szone, niektóre wielokrotnie. Wydawało się, że nic nie chroni przed najazdami - ani mury obronne, ani zamki, ani nawet płace­nie daniny. Nawet pancerna jazda Karola Wielkiego (742-814) była bezsilna w walce z szybkimi napastnikami. Wreszcie wikin­gowie zmienili cel wypraw; przestali grabić i niszczyć, a zaczęli zakładać kolonie i zaj­mować się handlem. Zmiana ta wywarła głęboki wpływ na historię Europy. Patrz także pozostałe hasła dotyczące najazdów wikingów na Anglię, Francję, Irlandię i Ruś.