WŁOSKA WOJNA KAROLA

WŁOSKA WOJNA KAROLA VIII 1494-1495.

Chcąc uniknąć ataku ze strony Neapolu, jaki zagrażał mu z powodu zagarnięcia księstwa Mediolanu (patrz neapolitańska rewolta 1485-U86), regent Lodovico Sforza (1451-1508) namówił króla Francji Karo­la VIII (1470-1498) do wysunięcia roszczeń w stosunku do Neapolu należącego poprzed­nio do spokrewnionych z nim Andegawe-nów. Armia francuska pod dowództwem Karola, mająca w swym składzie oddziały szwajcarskie, przekroczyła Alpy, weszła do Italii w 1494 i nie napotykając oporu posu­wała się w głąb Lombardii. W tym czasie we Florencji stracił władzę Piętro de Medici (1471-1503; powstała konstytucyjna repub­lika. Zmiany te zainspirował Girolamo Sa-yonarola (1452-1498), który uważał, że przybycie Karola świadczy o spełnieniu się proroctwa o nawróceniu się florenckiego społeczeństwa. Papież Aleksander VI (1431P-1503) utworzył Ligę Wenecką skie­rowaną przeciw Karolowi. Groźba odcięcia od Francji skłoniła Karola do powrotu w 1495 do swego kraju. W czasie marszu w bitwie pod Fornovo (Taro) z trudem uniknął porażki. Król aragoński Ferdynand II (1452-1516), nagrodzony przez papieża ty­tułem „Katolicki' za pomoc w walkach w Italii, opanował królestwo Neapolu. Karol nie odniósł żadnych korzyści z wyprawy, która jednak wykazała, że Italia nie jest w stanie zjednoczyć się nawet do obrony przed zagrożeniem z zewnątrz. Działania te stanowiły zapowiedź przyszłych wypraw francuskich, które położyły kres niezależ­ności państw włoskich.