WŁOSKA WOJNA LUDWIKA

WŁOSKA WOJNA LUDWIKA XII 1499-1503.

Ludwik XII (1462-1515), od 1498 następca Karola VII (1470-1498) na tronie francu­skim, miał nadzieję, że dzięki sojuszom z Wenecją i Szwajcarią zrealizuje swoje roszczenia do Mediolanu odziedziczone po babce Walentynie Visconti (1366-1408). Lodovico Sforza (1451-1508), książę Me­diolanu, w 1499 wyjechał ze swej stolicy, by uzyskać posiłki, ale miasto opanowało w tym czasie wojsko francuskie pod wodzą Giana Giacomo Trivulzio (1441?-1518), włoskie-

go kondotiera w służbie Francji. W bitwie pod Novarą w 1500 szwajcarscy najemnicy Sforzy nie chcieli walczyć ze szwajcarskimi oddziałami najemnymi zwerbowanymi przez Francję; Francja wygrała bitwę, a Ludwik XII został księciem Mediolanu. Sforza do­stał się do niewoli i został przewieziony do Francji. Ludwik przy wsparciu Fer­dynanda II Aragońskiego (Katolickiego) (1452-1516) zdobył w 1501 Neapol (w traktacie zawartym w Grenadzie w 1500 Ludwik i Ferdynand uzgodnili, że podzielą Królestwo Sycylii i Neapolu). Po zdobyciu Neapolu doszło do sporu między królami; po przegraniu stoczonych z Hiszpanami bitew pod Cerignola i Garigliano (1503) Ludwik uznał panowanie Hiszpanii w kró­lestwach Neapolu i Sycylii. Poza krótkimi przerwami, pod panowaniem Francji po­zostawał Mediolan - do 1535, a Genua do 1528 była uzależniona od niej.