WŁOSKIE POWSTANIA

WŁOSKIE POWSTANIA 1914. W okresie tworzenia przez premiera Antonio Salandrę (1853-1931) nowego rządu włoskiego umiar­kowani konserwatyści i wszyscy radykałowie niezależnie od kierunku zgłaszali natarczy­wie swoje żądania: sprzeciwiali się podat­kom, domagali się wzrostu płac i występo­wali przeciw militaryzmowi. 7 czerwca 1914 wybuchły powstania ludowe („czerwony tydzień') w Marchii i Romanii, w których doszło do starć między bezrolnymi robot­nikami wiejskimi a łamistrajkami najętymi przez właścicieli ziemskich. Podżegani przez mącicieli w rodzaju Benito Mussoliniego (1883-1945), wówczas redaktora socjalis­tycznej gazety w Mediolanie, w proteście przeciw mobilizacji strajkujący i powstańcy zorganizowali demonstrację w Ankonie. Sprowokowana policja otworzyła ogień do demonstrantów. Bolonią zawładnęli protes­tujący, którzy zorganizowali strajk powsze­chny, plądrowali sklepy, niszczyli linie tele­graficzne i kolejowe. Ankona i inne miasta

ogłosiły się niezależnymi gminami miejs­kimi, w Romanii proklamowano republikę; Ferrara i Rawenna poddały się powstańcom. W akcji przywracania spokoju udział wzięło ponad 100 tysięcy żołnierzy. Na początku lipca 1914 Włochy, mimo sojuszu z Niem­cami i Austrią, były tak zajęte ruchami na rzecz neutralności kraju, że rozwiązanie problemów robotniczych trzeba było od­łożyć na później. Patrz także światowa wojna