WSPANIAŁA REWOLUCJA

WSPANIAŁA REWOLUCJA 1688. Król Ang­lii, Szkocji i Irlandii Jakub II (1633-1701) krwawo stłumił MONMOUTHA POWS­TANIE, mordując uczestników rebelii, a na­stępnie powołał Krwawy Sąd, który skazał na śmierć przez powieszenie około 300 powstańców, a około 1000 na chłostę, grzyw­nę lub deportację na Barbados. Otwarcie mówił o zamiarach zalegalizowania katoli­cyzmu w Anglii, zorganizował stałą armię, w której znalazło się wielu katolickich oficerów, mianował katolickich urzędników, odroczył parlament nie stosujący się do jego woli i aresztował biskupów anglikańs­kich, którzy zaprotestowali przeciw królew­skiej Deklaracji Pobłażliwości zawieszającej prawa skierowane przeciw katolikom i de-sydentom, tj. protestantom nieanglikanom. W całym kraju panował niepokój. Zawiąza­no spisek, którego celem było sprowadzenie z Holandii córki Jakuba, Marii (1662-1694) wyznania protestanckiego; gdy król dowie­dział się o spisku, było już za późno nawszelkie kroki pojednawcze. Maria i jej mąż, Wilhelm Orański (1650-1702), wylą­dowali wraz z armią holenderską w Devon-shire (Anglia), zgromadzili wielu zwolen­ników i wyruszyli naprzeciw wojskom Ja­kuba w Salisbury. Jakub uciekł. Ujęto go w Kent, sprowadzono do Londynu, w końcu pozwolono mu wyjechać do Francji, dokąd dostał się na brudnej rybackiej łodzi. Kon­went (parlament) ogłosił w 1689 bezkrólewie i ofiarował tron Wilhelmowi i Marii, którzy stanęli na czele rządu tymczasowego. Byli to pierwsi władcy mianowani przez par­lament. Z wyjątkiem jakobitów (patrz jako-bitów powstanie 1689-1690) wszyscy w kró­lestwie brytyjskim gloryfikowali tę wspa­niałą (i bezkrwawą) rewolucję. Patrz także irlandzka wojna