ŻYDOWSKIE POWSTANIE

ŻYDOWSKIE POWSTANIE 115-117. W Cy-

renejce (wschodnia Libia), rzymskiej pro­wincji od 67 p.n.e., mieszkali liczni Grecy i Żydzi. Żydzi sądzili, że Grecy ich ciemiężą, potem uznali, że władcy rzymscy jeszcze gorzej ich traktują niż wcześniej Grecy. W 115 pod wpływem zelotów, zapewne inspirowanych przez Panów, Żydzi wszczęli powstanie w mieście Cyrene. Ich przywódca, Lukuas lub Andreas wyszydzany był przez Rzymian jako „król Żydów'. W Cyrene Żydzi zabili i poranili wielu Greków i Rzy­mian oraz spalili liczne budynki. W tym samym czasie powstanie podnieśli Żydzi w Egipcie, na Cyprze, w Azji Mniejszej, Judei i Mezopotamii (116-117). Wszędzie dochodziło do przelewu krwi i grabieży. W Aleksandrii Żydzi na krótko triumfowali na przedmieściach; w Salaminie na Cyprze zabili wszystkich mieszkańców nie będących Żydami, a miasto złupili. Cesarz rzymski Trajan (53-117) w 116 wyprawił wojsko, które do 117 rozprawiło się z Żydami. Tłumienie powstań trwało dłużej niż pano­wanie Trajana; do wszystkich miejsc, w któ­rych wybuchały bunty, Rzymianie wysyłali bezlitosnych zarządców, którzy utrzymywali pax romana (pokój narzucony siłą).