ZŁOTEJ ORDY DYNASTYCZNA WOJNA

ZŁOTEJ ORDY DYNASTYCZNA WOJNA 1359--1381. Dżuczi (zm. 1227), najstarszy syn Czyngis-chana (1167P-1227), został władcą mongolskiego terytorium rozciągającego się na północny zachód od Morza Kaspijskiego, znanego w historii jako chanat kipczacki lub Złota Orda. Ostatni mongolski następca Dżucziego zmarł w 1359, a wówczas teryto­ria te stały się przedmiotem sporów i wojen. Władzę usiłowali zdobyć dwaj niemongolscy wodzowie: Mamaj (Mamak; zm. 1380) i Urus (zm. 1380). Timur (Tamerlan; 1336--1405) chciał uzyskać tron dla swego fawo­ryta Tochtamysza (zm. 1406), zdradziec

kiego wodza Mamaja, i w 1377 ogłosił go chanem. Mamaj jednak nadal sprawował władzę. Po jego klęsce w walce z Dymitrem Dońskim (1350-1389), księciem moskiews­kim (odmówił płacenia Mongołom daniny), wodzem w pierwszej zwycięskiej bitwie Rusi z Mongołami na Kulikowym Polu w 1380, Tochtamysz zaatakował Mamaja i pokonał go. Mamaj i Urus zmarli, władcą został Tochtamysz (1380-1381). W 1382 zdobył Moskwę i ponownie narzucił Rusi mongol­skie jarzmo, pustosząc kraj na modłę swoich poprzedników. Jako zwycięzca zapomniał o posłuszeństwie względem swojego protek­tora; w ciągu dziesięciu lat Timur prowadził z nim dwie wojny (patrz timura wojny z tochtamyszem).